Το ζεϊμπέκικο δύσκολα χορεύεται. Είναι μοναχικός, πονεμένος χορός με εσωτερική ένταση…. μία κατάθεση ψυχής.
Όσο δύσκολο είναι να περιγράψεις ένα συναίσθημα, άλλο τόσο είναι κωδικοποιήσεις, να βάλεις σε καλούπι το ζεϊμπέκικο. Κι αυτό γιατί το ζεϊμπέκικο είναι ο κατεξοχήν ελληνικός συναισθηματικός χορός.
Το ωραιότερο στοιχείο στο ζεϊμπέκικο είναι ο αυτοσχεδιασμός…αυτοσχεδιασμός που επιτρέπει στον καθένα μας ν’ αφήσει το δικό του προσωπικό στίγμα.
Μέσα από το ζεϊμπέκικο χορεύουμε τον πόνο μας, την απογοήτευση· και ξέρουμε ότι θα πατήσουμε γερά και θα φανούμε δυνατοί. Υπάρχει ελπίδα και θα βγούμε νικητές.
Ο ρυθμός είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με το στίχο. Με άλλα λόγια, αυτά που χορεύεις, έχουν, ή πρέπει να έχουν σχέση με αυτό που ακούς, το νόημα των στίχων, που μαζί με τη μουσική δίνουν φωνή στα συναισθήματα και χρώμα στα βήματα.
Έτσι χορεύεις αυθόρμητα! Εκφράζεσαι αβίαστα, και δεν σκέφτεσαι την επόμενη σου κίνηση. Παρ’ όλα αυτά, δεν πρέπει να θεωρεί κανείς πως το ζεϊμπέκικο δεν έχει βήματα, ή φιγούρες! Ως εκ τούτου, το ζεϊμπέκικο είναι χορός με κανόνες …αλλά χωρίς όρους και χωρίς όρια.
Ωστόσο για να μπορέσει λοιπόν κάποιος να αποδεσμευτεί από τous «κανόνες» και να χορέψει «ελεύθερα» ζεϊμπέκικο πρέπει πρώτα να τους μάθει και να περάσει από τρία βασικά στάδια:
- Εκμάθηση και εξοικείωση με τον βασικό ρυθμό και τις διάφορες παραλλαγές του.
- Εκμάθηση συγκεκριμένων κινήσεων που χαρακτηρίζουν το ζεϊμπέκικο, και η εφαρμογή τους σε συγκεκριμένους συνδυασμούς που σας προτείνουμε.
- Αφομοίωση σε τέτοιο βαθμό που να μπορεί πλέον ο χορευτής να προσθέσει το δικό του προσωπικό στίγμα, δημιουργώντας ελεύθερα και ακολουθώντας τη μουσική και το συναίσθημα που χαρακτηρίζουν το δυναμισμό ενός ζεϊμπέκικου.
Όπως όλοι λοιπόν οι χοροί, έτσι και το ζεϊμπέκικο λοιπόν διδάσκεται.. και απαιτεί αφοσίωση , υπομονή, επιμονή και φυσικά πολλές ώρες εξάσκησης. Εναπόκειται στον καθένα να συνδυάσει όλα τα πιο πάνω όπως αυτός νιώθει καλύτερα για να χορέψει το δικό́ του, μοναδικό́ ζεϊμπέκικο.
Όλα αυτά αποτελούν την δική μου προσωπική άποψη για το ζεϊμπέκικο. Άποψη που διαμορφώθηκε μέσα από́ τις μελέτες και διδαχές του πατέρα μου Μίκη Σιακαλλή αλλά και μέσα από τη δική μου πολύχρονη χορευτική εμπειρία.