Κάποτε ήταν χορός μοναχικός και μόνο για τους άντρες. Σήμερα τον χορεύουν όλοι. Αυτό σημαίνει πως «ναι» το χορεύουν και γυναίκες!
Για κάποιους όμως, ακόμη όπως το τσιφτετέλι θεωρείται ότι είναι για γυναίκες μόνο, έτσι και το ζεϊμπέκικο θεωρείται ανδρική υπόθεση. Παλιότερα, μάλιστα, απαγορευόταν σε γυναίκα να χορέψει ζεϊμπέκικο γιατί θεωρούνταν προσβολή για τον άνδρα που τη συνοδεύει. Πώς μπορούσε να εκφράσει τον πόνο της ενώπιον τρίτων και να θεωρηθεί έτσι ότι ο άνδρας της δεν είναι σε θέση να την ανακουφίσει; Εξαιρούνταν οι γυναίκες μεγάλης ηλικίας, λόγω ότι μπορεί να είχαν χάσει παιδιά ή το σύζυγό τους.
Ωστόσο, ποιος μπορεί να ξεχάσει τη Μελίνα και το «αγάπη που ‘γινες δίκοπο μαχαίρι»;
Με άλλα λόγια, ναι, οι ισορροπίες είναι λεπτές σε ένα χορό σαν το ζεϊμπέκικο. Τόσο για τον άνδρα, όσο και για την γυναίκα όμως! Δεν έχει φύλο και δε θέλει κορμοστασιά. Σεβασμό θέλει και ψυχή, κι αυτό δεν μπορεί να «δηλητηριαστεί» από μια παρωχημένη ιδέα γενετικής ταυτότητας…